We leven in een wonderlijke tijd.
Nooit eerder kon de mensheid zoveel energie opwekken met zo weinig inspanning.
Nooit eerder konden we zoveel maken zonder onszelf uit te putten.
Nooit eerder waren onze ideeën zo snel omgezet in werkelijkheid.
En toch voelen we onrust.
Alsof onze oude huid begint te knellen.
Dat is geen teken van verval.
Dat is een teken van groei.
Onze technologie is geen monster dat ons inhaalt.
Ze is een uitvergrote versie van onze eigen mogelijkheden.
Ze laat zien waartoe we in staat zijn — als we durven loslaten wat ooit noodzakelijk was.
We komen uit een wereld van gebrek.
Uit eeuwen waarin schaarste onze keuzes bepaalde.
Maar vandaag bewegen we steeds sneller naar een wereld waarin overvloed technisch mogelijk wordt.
Dat vraagt iets nieuws van ons.
Niet harder werken.
Niet meer produceren.
Maar wijzer kiezen.
De echte overgang van deze tijd is geen technologische.
Het is een innerlijke oefening in vertrouwen.
Kunnen we leren leven zonder voortdurende angst voor tekort?
Durven we systemen te ontwerpen die niet draaien om overleven, maar om bijdragen?
We staan aan het begin van iets zeldzaams in de menselijke geschiedenis:
de mogelijkheid om werk los te koppelen van bestaansrecht,
om energie te zien als een gemeenschappelijk fundament,
om waarde te meten in betekenis in plaats van bezit.
Dat zal niet ineens gebeuren.
Het zal schuren.
Het zal zoeken.
Maar het is geen afgrond waar we voor staan.
Het is een open ruimte.
En misschien is dat precies waar de toekomst altijd al op wachtte:
dat wij, eindelijk vrij van voortdurende noodzaak,
konden gaan nadenken over wat we echt willen worden.
Peter van der Wel (12025)
PS: Ben je het eens met de boodschap van deze blog? (Re)post hem op de socials en/of stuur hem door naar een collega of vriend waarvan je denkt dat ze hem ook interessant zullen vinden! Kreeg je ’m zelf doorgestuurd? Abonneer je hier gratis op nieuwe blogs.
PPS: Reacties zijn welkom. Je kunt ze mailen naar mijn mailadres.