Morgen gaan mijn vrouw en ik op reis. Vorige week hebben we twee tripjes geboekt. Morgenochtend gaan we eerst naar de grotten van Lascaux. Kijken hoe daar de grotschilderingen zijn van 30.000 jaar geleden en ’s middags gaan we als een soort contrast een tochtje maken naar de Niagara watervallen. Van vrienden die er vorig jaar zijn geweest, hebben we gehoord, dat die heel spectaculair zijn. Vanavond gaan we vroeg naar bed en morgen gaan we met de trein naar Amsterdam waar onze reis begint.
We vertrekken
Vandaag is het zover. We vertrekken vanuit een groot gebouw op de Dam, waar vroeger madame Tussaud was gevestigd. Bij de receptie worden we ontvangen door een vriendelijke jongedame, die onze namen opzoekt en ons doorverwijst naar het vertrekpunt vanwaar onze reis zal starten. We komen in een grote hal met midden in een verhoging. Daarop staat een half open bol van glas en metaal met daarin vier vliegtuigstoelen. Mijn vrouw en ik zijn de enige reizigers, dus we hebben de bol alleen voor ons tweeën. Een aardige jongeman begeleidt ons naar onze reiscapsule. We nemen plaats op de twee voorste stoelen. Hij legt ons nog een keer de werking van het voertuig uit en vraagt of we goed zitten. Ik doe mijn veiligheidsgordel om en zeg hem dat dit niet onze eerste trip is, dus we weten hoe het ding te besturen. Vriendelijk wenst hij ons een goede reis toe en loopt terug naar de uitgang.
Naar Lascaux
Dan begint een zacht zoemen en zet ons voertuig zich in beweging. We komen iets boven de grond te zweven en glijden langzaam in de richting van een donkere tunnel. Kleine lichtjes in de tunnel flitsen aan weerskanten op. Het zoemen zwelt aan en onze reiscapsule begint lichtjes te trillen en daar gaan we. De lichtjes in de tunnel schieten steeds sneller voorbij, totdat het een langgerekt lint van licht lijkt. De wind suist ons om de oren en plotseling schieten we de tunnel uit en zijn in een grote donkere ruimte. We hangen midden in de grotten van Lascaux. De lucht is koel en het ruikt naar vochtige aarde en steen. Als onze ogen geleidelijk gewend raken aan het donker, schakel ik de verlichting aan. Onze bol verspreidt een zacht licht naar alle kanten. In de verte zie ik de rotswanden. Ik leg mijn hand op de stuurbol. Langzaam duw ik de bol iets naar voren en naar beneden en onze capsule glijdt schuin naar voren. Ik moet iets voorzichtiger sturen, want het apparaat is kennelijk erg gevoelig afgesteld. Het is even wennen, het licht van onze capsule schijnt op de rotswand op nog geen meter afstand van ons. En dan opeens zien we de prachtige schilderingen vlak voor ons. Paarden, oerossen, een mammoet en daar opeens mensen. Mensen van meer dan 30.000 jaar terug in levensechte kleuren. Tranen van ontroering wellen op. Meer dan 30.000 jaar terug hebben mensen die toen leefden, deze dieren en zichzelf vereeuwigd. Ongelooflijk dat we nu oog in oog staan met deze tekenen van onze voorouders.
Een brok in mijn keel
Met een brok in mijn keel stuur ik de capsule verder langs de rotswanden. Overal zien we nu de prachtige afbeeldingen van jachttaferelen, van spelende mensen en van allerlei nu uitgestorven diersoorten. Het is bijna alsof we oog in oog staan met onze eigen voorvaderen. Wat moeten die hier gezocht hebben? In deze donkere grotten? In een tijd dat het buiten koud moet zijn geweest, ijskoud? Leefden al die dieren toen hier? Of was het een herinnering aan plaatsen en tijden waar onze voorouders eerder waren? We kunnen er niet genoeg van krijgen. Toch wil mijn vrouw ook nog de “guided tour” volgen. Dat zet ik de capsule op de auto-pilot en de capsule gaat nu door allerlei smalle grotten en gangen zonder dat we hoeven te sturen. We horen nu de uitleg van de gids. Zij vertelt ons over hoe mensen hier geleefd hebben. Met wat voor materialen ze de grotschilderingen hebben aangebracht. Zij wijst ons op schilderingen waar we speciaal op moeten letten, zoals de omtrek van een klein kinderhandje dat met verf op de rots is vereeuwigd. Het mooist vonden we een vuurplaats, met daar omheen in het zachte zand de voetstappen van twee mensen en een kind. Misschien wel het kind van dat handje! Hier hebben ze echt gelopen.
Terug
Maar dan zijn we weer terug in de grot waar we binnenkwamen en daarmee is onze reis al weer bijna ten einde. We vliegen hier nu al meer dan twee en een half uur rond! We moeten jammer genoeg terug. Ik druk op de knop “back-home”. Geheel automatisch brengt de capsule ons nu terug naar de uitgang van de grot, door de tunnel met het licht en dan komen we weer terug op het platform vanwaar wij vertrokken. Nog enigszins beduusd stappen we uit onze capsule en daar is de jongeman weer die ons naar de uitgang begeleidt. Hij brengt ons naar het restaurant.
In het restaurant kunnen we kiezen uit verschillende menu’s. Mijn vrouw stelt voor het bijpassende Lascaux menu te kiezen. Dat lijkt haar een geweldig idee. We krijgen een maaltijd geserveerd zoals men die 30.000 jaar terug waarschijnlijk ook at. Geroosterde wortels, rood vlees en een aantal zaken, die we maar moeilijk thuis kunnen brengen. Achteraf weet ik eigenlijk niet of dat ijstijd menu wel zo’n goed idee was. Het is flink kauwen. Maar we laten ons het eten toch goed smaken.
Naar de Niacagara
Na onze lunch worden we weer teruggebracht naar de vertrekhal voor het tweede deel van onze reis. De Niagara watervallen. We stappen weer in de vliegende bol. Onze capsule begint te zweven en we glijden weer naar de donkere tunnel. De lichtjes aan weerszijden flitsen steeds sneller langs ons heen. De capsule begint te trillen en opeens houdt de tunnel op en hangen we in het felle zonlicht met in de verte de Niagara watervallen. Een donderend geraas vult de lucht. We zijn allebei stil van verbazing. Wat een indrukwekkend schouwspel.
Miljoenen liters water storten voor onze ogen naar beneden. Een mist van kleine waterdruppeltjes drijft in de lucht naar ons toe. Voorzichtig stuur ik de capsule in de richting van het naar beneden stortende water. Het geraas neemt nog meer toe. Wij kunnen onszelf nauwelijks nog horen praten. Plotseling sluit het glazen dak van onze bol zich om ons heen. Zo blijven we gelukkig wel droog. Ik stuur de capsule nog verder naar het water toe. We zijn nu vlakbij. Ik zou nog wel verder willen maar dan begint er op het dashboard een rood lichtje te flikkeren en een waarschuwend geluid klinkt op. Kennelijk kun je niet verder meer ook als ik de stuurknuppel naar voren druk, blijft de machine op dezelfde plaats hangen. Ik stuur nu wat verder langs de waterval omhoog en omlaag en opzij. Het water druipt van de voorruit af. Maar gelukkig zitten er ook ruitenwissers op de capsule die nu automatisch inschakelen.
Adembenemend
Dan nemen we weer wat meer afstand om het spektakel in zijn volle breedte in ogenschouw te kunnen nemen. Wat een grandioos gezicht. Nu zie je pas hoe breed de waterval is. Misschien wel 1 km breed stort het water zich naar beneden. Prachtig. Adembenemend. In stille verwondering genieten wij van het indrukwekkende panorama. En dan gaat opeens de zoemer weer als teken dat onze reis er al op zit. Ook hier zijn we dus al uren aan het rond vliegen. We moeten terug. Helaas. Aan alles komt een eind en dus ook aan deze indrukwekkende tocht. Met tegenzin druk ik de knop back-home in. Na een laatste rondje keren we om en vliegen we terug. Opnieuw worden we weer hartelijk verwelkomd en gaan we weer terug naar het restaurant. Daar drinken we nog een kopje koffie en we praten nog wat na met andere reizigers die ook net terug zijn van een tocht. Het echtpaar aan het tafeltje naast ons is net terug van een tocht naar de piramiden in Egypte. Ze vertellen honderduit over de zon, het zand en de hete woestijn. Ze kunnen niet geloven dat dit soort reizen alleen maar virtueel is. Het was allemaal zo levensecht, ze hebben de hete lucht echt langs hen heen voelen gaan en de kamelen echt geroken. Mijn vrouw vertelt hen over het programmeerwerk dat zij gedaan heeft voor dit reisbedrijf en over het hydraulische systeem waardoor het lijkt of de reiscapsule echt vliegt. Maar inderdaad ook wij hebben vandaag het gevoel gehad dat we een verre reis hebben gemaakt, ook al wisten we eigenlijk wel dat we het platform nooit echt hebben verlaten. Egypte lijkt ons ook wel iets voor volgend jaar. Of zullen we dan eens naar de Sint Pieter gaan in Rome? De schilderingen in de sixtijnse kapel schijnen ook prachtig te zijn.
Volgend jaar weer
Op weg naar de uitgang lopen we nog even langs de reiswinkel en kopen daar wat herinneringen aan onze tocht. Voor onze kleinkinderen kopen we enkele stenen pijlpunten en voor onszelf een replica van het kinderhandje dat wij in de grot gezien hebben. Prachtige herinneringen aan een prachtige dag.
Les voor de reisbranche:
De les voor de reisbranche (en entertainment industrie) is heel duidelijk. Als tijd schaarser, mensen ouder, de wereld voller, toeristische trekpleisters steeds drukker, er meer spanningen zijn op aarde en reizen daardoor lastiger en duurder wordt, zal virtuele reis technologie (VRT) een echt altrnatief worden.
(c) Peter van der Wel (2012/2014)
PS: Vond u deze blog nuttig of interessant? Deel hem dan met uw Linkedin relaties, Twitter volgers, Facebook vrienden of mail hem door naar uw beste klanten, collega’s of vrienden. Naar iedereen die u een duwtje wilt geven om de geweldige kansen te benutten die de toekomst ons biedt.
PPS: Heeft u nog aanvullingen? Vragen? Wilt u reageren op dit artikel? Plaats u vraag, reactie of aanvulling in het tekstvak hieronder.
PPPS: Minstens 1x per maand stuur ik een blog zoals deze rond. Wilt u deze ook gratis ontvangen? Geef u dan hier op voor gratis toezending van mijn blogs.
