De wetenschap kan ons steeds langer in leven houden. Maar moeten we dat wel willen? Misschien is het gewenst om in de (nabije?) toekomst toch ergens een grens te trekken. Een vastgestelde maximale levensduur. Dat lijkt nu misschien nog een absurd idee, maar er zijn verschillende goede redenen om dit eens verder te doordenken. Waarom moeten we (bijna) allemaal op een tijdstip sterven, dat we vooraf niet kennen?
maximale levensduur
Hoe zou het zijn als je van tevoren precies wist wanneer je dood zou gaan? Om maar met iets heel praktisch te beginnen, dan zou je heel precies je pensioen kunnen plannen. Dan hoef Je niet meer te sparen voor na je dood. Dat is dan het financiële aspect, maar stel dat je weet dat je precies tot (bijvoorbeeld) je 150e verjaardag blijft leven.
voordelen
Dan heb je niet alleen geld nodig tot die dag, maar heb je ook tot dat moment de tijd om de dingen te doen die je wilt doen. Je kunt dan al ver van tevoren inplannen, wat je op je 40e gedaan wilt hebben, op je 80e, op je 120een dan ten slotte nog op je 150e. De kans dat je dan op je sterfbed hebt gedaan, wat je had willen doen, wordt daarmee in ieder geval een stuk groter.
geen onverwachte schok
Over sterfbed gesproken, ook dat kun je dan op je gemak van tevoren organiseren. Wie wil ik erbij hebben, hoe wil ik het vormgeven, welke muziek, waar etc.? Omgekeerd moet het ook voor je naasten een stuk prettiger zijn als ze al ver van tevoren weten wanneer je zult overlijden. Geen onverwachte schok meer, maar een duidelijk moment waar ze naar toe kunnen leven.
geen fysieke aftakeling
Stel dat we het moment van ieders overlijden zouden vaststellen op bijvoorbeeld 150 jaar. We kunnen dat moment dan zo kiezen, dat we niet in een situatie van steeds verdere fysieke en psychische aftakeling terechtkomen. Dat we als bejaarde in mensonwaardige omstandigheden in leven moeten worden gehouden. Dat de kosten van gezondheidszorg blijven oplopen, omdat die grens steeds verder opschuift en juist de laatste paar levensjaren het meeste kosten.
zeer goede gezondheid
Nogmaals, nu lijkt dit alles misschien nog een absurd idee, maar wat als daar heel veel tegenover komt te staan? Bijvoorbeeld de garantie dat je tot het moment van je overlijden in zeer goede gezondheid zult leven en dat je niet meer bang hoeft te zijn voor een plotselinge dood?
wennen aan idee
En zelfs dan zullen we nog aan dit idee moeten wennen. Maar dat gaat misschien in kleine stapjes als blijkt dat deze stapjes doorgaans positief uitpakken. Bijvoorbeeld door de legalisering van vrijwillige levensbeëindiging vanaf een vastgestelde leeftijd. Thuis of juist ergens in een mooi huis, of midden in de natuur, waarbij de vrienden en bekenden, nog eenmaal samen op een vreugdevolle wijze deelgenoot kunnen zijn van het naderende einde.
kleine stapjes
Dan volgt misschien het vaststellen van een leeftijdsgrens waarboven alleen nog palliatief medisch ingrijpen plaatsvindt. Of minder vergaand; een ziektekostenverzekering die tot die vastgestelde leeftijd alles vergoedt, maar daarna alleen nog een palliatief pakket.
welbevinden
Langzamerhand krijgen we zo zicht op mogelijke positieve gevolgen voor het welbevinden van de betrokkenen en voor de nabestaanden. En dan ontdekken we wellicht dat een vastgesteld stervenstijdstip net zo prettig is als het beheersen van het begintijdstip.
Peter van der Wel & Jan Nekkers © 12017
PS: Vond u deze blog nuttig of interessant?
Deel hem dan met uw Linkedin relaties,Twitter volgers, of mail hem door naar uw beste klanten, collega’s of vrienden. Naar iedereen die u volgens u de geweldige kansen moet benutten die de toekomst ons biedt.
PPS: Meer blogs? Elke maand stuur ik een blog zoals deze rond. Geef u hier op voor gratis toezending
