Er zit mij iets dwars. Iets waar ik niet precies de vinger op kan leggen. De feestdagen komen er weer aan, met daarbij ook weer de gezellige familiebijeenkomsten. Maar vorig jaar heb ik tijdens de feestdagen ook veel ge-smst, geskyped, getweet, geappt, geFaceTimed en heel veel gebeld. Waarom? Omdat ik op die manier contact had met vrienden, bekenden en familie die niet fysiek aanwezig konden zijn . Eén van mijn dochters zat in India, de andere was op dat moment met haar schoonfamilie in het verre Noorden van Europa.
Mijn vrouw is niet helemaal gelukkig met al dit gebel en geapp en daar is ze niet de enige in. Veel mensen hebben problemen met aanwezigen die tijdens bijeenkomsten op beeldschermen zitten te kijken. Zij vinden dat we daardoor we steeds meer alleen zijn, zelfs als we samen zijn. Maar is dat laatste wel echt waar?
Inderdaad heeft die digitale communicatie gevolgen voor de momenten dat we fysiek samen zijn. Ik zie een zich versnellende trend waarbij onze contacten en de band met anderen steeds minder afhankelijk wordt van ons fysiek samenzijn. Maar hoe nieuw is dat?
Als we terugkijken, blijkt dat mensen áltijd al klaagden dat nieuwe technologie ons van elkaar vervreemd en isoleert … Dat zagen we ook al bij de uitvinding van het schrift, van de boekdrukkunst, de krant, de telefoon, de radio, de televisie. Maar elke nieuwe communicatietechnologie heeft ons ook dichter bij “onmiddellijke”, “snellere”, “goedkopere”, “gemakkelijkere”, “kwalitatief betere” en “directere” communicatie gebracht. We communiceren met wie we willen, wanneer we maar willen en waar we maar willen. En die ontwikkeling versnelt.
We hebben altijd al de neiging gehad het verleden te romantiseren. En we klaagden altijd al over al die nieuwe dingen. Met onderstaande foto kan ik mijn vrouw dan ook behoorlijk op de kast jagen. Ook met de krant kozen we ooit, het lijkt lang geleden, voor een technologie die ons van elkaar isoleert.
Vorig jaar had ik tijdens de feestdagen voortdurend contact met vrienden en familie over de hele wereld. Nog geen 100 jaar terug zou dat onmogelijk zijn geweest. Contacten met verre familieleden onderhield men toen via handgeschreven brieven of door een lange tocht te voet of met paard en wagen. We hadden eigenlijk alleen contact met mensen vlak bij ons – en daar waren we mee tevreden – behalve als de mensen van wie het meest hielden ver van ons verwijderd waren.
50 jaar geleden was een interlokaal telefoongesprek de hoogste vorm van hightech ‘verbondenheid’. Die telefoon bood ons toen al een redelijke directe vorm van communicatie, behalve juist tijdens bijzondere (feest)dagen. Dan was het telefoonnet vaak overbelast. (“Alle lijnen naar XXX zijn momenteel bezet, probeer het later nog een keer”). En, oh ja telefonie was toen nog erg duur.
Vandaag de dag kunnen we rechtstreeks, wereldwijd, vrijwel gratis en draadloos communiceren. Vaak zelfs in kleur en met beeld en geluid. De technologie stelt ons tegenwoordig in staat om intieme contacten te onderhouden met vrienden en familie die zich soms op grote afstand van elkaar bevinden, en dit lijkt me een goede zaak. Want wat is nu echt het probleem? Waarom maken we ons zo druk over “er niet echt bij zijn” en “oppervlakkige contacten “?
Wij vinden het nog steeds belangrijk om tijd door te brengen met de mensen waar we om geven. Maar wat is nu echter en waardevoller? Oppervlakkige gesprekken tijdens het kerstdiner met familieleden met wie we weinig of niets gemeen hebben of contact met onze beste vrienden?
Kerstmis 2030?
We weten nu al dat het digitaal onderhouden van contacten steeds makkelijker en laagdrempeliger zal worden. Hoe zou Kerstmis 2030 er dan uit kunnen zien? Ik vermoed dat het erg zal lijken op Kerstmis 2018. Maar dan wellicht wel met mixed reality (MR) en virtual reality (VR). Misschien zullen sommige mensen aan tafel dan alleen virtueel aanwezig zijn. AR maakt het nu al mogelijk dat verre familieleden en vrienden virtueel aan gesprekken mee kunnen doen. En in 2030 kunnen ze dan misschien wel vanuit India of nog verder weg op ware grootte, virtueel zittend in een stoel aan de andere kant van de tafel, deelnemen aan onze gesprekken.
Of misschien organiseren we dan wel een familiereünie voorafgaand aan het Kerstdiner in een virtuele ruimte met 100 verre familieleden uit alle hoeken van de wereld om weer eens even lekker bij te praten, nieuwtjes of verhalen over vroeger uit te wisselen. Ik ga er van uit dat we de komende jaren nog veel meer digitale ontwikkelingen en regelrechte doorbraken zullen zien.
Tradities zullen we dan zien veranderen en sommige fysieke beperkingen van de afgelopen decennia zullen langzaam verdwijnen. Het is interessant en prikkelend om te bedenken hoe we onze sociale netwerken en feestdagen anno 2030 zullen gaan vormgeven.
En toch, en toch, als kerstvieringen ook deels virtueel worden, heb ik ergens ook het gevoel dat er dan iets verloren zal gaan. Maar wat? Ik kan er niet precies de vinger op leggen. U wel?
© Peter van der Wel (12018)
PS: Vond u deze blog nuttig of interessant? Deel hem dan met uw Linkedin relaties, of Twitter volgers, of mail hem door naar uw beste klanten, collega’s of vrienden. Naar iedereen waarvan u vindt dat zij dit ook moeten weten.
PPS: Wilt u maandelijks als eerste mijn nieuwste blog ontvangen? Geef u hier op voor gratis toezending
